Pawła także, jak wielu innych, poznajemy z Pisma św. Kiedy spotykamy się z nim po raz pierwszy, nosi jeszcze imię Szaweł (Sani, a po łacinie Saul) i jest młodym, gorliwym faryzeuszem. Urodził się w Tarsie w Cylicji (dziś Turcja), jako obywatel rzymski, co potrafił w odpowiednich momentach podkreślić. Był synem również faryzeusza i wyuczył się zawodu tkacza namiotów. Jego rodzina szczyciła się pochodzeniem z pokolenia Beniamina. Był człowiekiem wykształconym, mimo młodego wieku, uczył się u najlepszych nauczycieli żydowskich, m.in. u Gamaliela. Jako gorliwy faryzeusz, był fanatycznym prześladowcą chrześcijan; w Dziejach Apostolskich widzimy go jako młodzieńca, który pilnuje szat oprawców kamienujących św. Szczepana, nie miał bowiem jeszcze skończonych 30 lat, a więc według Prawa nie mógł brać udziału w egzekucji.

W trakcie prześladowań chrześcijan przez Żydów, jakie rozpętały się po śmierci św. Szczepana, Szaweł brał czynny udział, jako organizator, w akcjach przeciwko nim. W trakcie jednej z takich akcji, w drodze do Damaszku, Szawłowi ukazał się Chrystus. W wyniku tego spotkania Szaweł stracił wzrok, ale też uwierzył w Jezusa. Kiedy doprowadzono go do Damaszku, przyjął chrzest z rąk Ananiasza, ucznia Jezusa, po czym odzyskał wzrok. Od tego czasu zaczął nauczać Ewangelii. Jednocześnie z obawy przed zemstą Żydów uciekł z miasta, spuszczając się w koszu z muru, i przez trzy lata nie dawał o sobie znaku.

Po tym czasie Paweł, który odtąd zaczął używać nowego imienia, udał się do Jerozolimy, aby uzyskać aprobatę apostołów. Początkowo powitali go z rezerwą i obawą, ale z czasem przekonali się o prawdziwości jego nawrócenia i o mądrości jego nauk. Ponieważ Żydzi pałali żądzą zemsty i próbowali zgładzić Pawła w zasadzce, postanowiono, że będzie nauczał poza Jerozolimą. Najpierw udał się do rodzinnego Tarsu, a następnie razem ze św. Barnabą do Antiochii, wreszcie wyruszył dalej - do pogan, aby tam głosić Dobrą Nowinę.

Ogółem św. Paweł odbył trzy duże podróże misyjne, nauczał w Syrii, Małej Azji, Grecji, Macedonii, Italii - dotarł nawet do Hiszpanii. Około 60 r. Paweł został aresztowany w Jerozolimie. W więzieniu w Cezarei Palestyńskiej przebywał do 63r., następnie przewieziono go do Rzymu i osadzono w areszcie domowym. Ponieważ jednak Żydzi - oskarżyciele, nie stawili się na rozprawę, Paweł został uwolniony i mógł znowu ruszyć nauczać pogan.

Św. Paweł zostawił po sobie aż 14 Listów. O jego popularności świadczą także liczne apokryfy: Nauczanie Pawła, Dzieje Pawła, Apokalipsa św. Pawła czy też Korespondencja św. Pawła z Seneką.

Został skazany na śmierć w 67r. Jako obywatel rzymski został ścięty mieczem w miejscu zwanym Aquae Salvinae za Bramą Ostyjską. W miejscu tym według legendy wytrysnęły trzy źródła: tam, gdzie dotknęła ziemi spadająca głowa apostoła. Później zbudowano tu kościół św. Pawła u Trzech Fontann (S. Paolo alle Tre Fontane). Nie jest znana dokładna data jego śmierci, chociaż tradycja podaje 29 czerwca - ten sam dzień, w którym (w innym roku) zmarł św. Piotr. Jednak inna tradycja twierdzi, że dzień ten obrano jako święto obu apostołów, ponieważ tego dnia w roku 258 zabrano doczesne szczątki obu świętych z ich grobów ze względu na niebezpieczeństwo zbezczeszczenia ich przez cesarską konfiskatę.

Dziś relikwie św. Pawła przechowywane są w rzymskich kościołach św. Pawła za Murami i św. Jana na Lateranie (głowa), a także św. Pawła alla Regola, św. Agnieszki, św. Ignacego, Świętych Wawrzyńca i Damazego, św. Praksedy i św. Eustachego.

Drugim ważnym świętem ku czci św. Pawła jest dzień 25 stycznia, kiedy obchodzimy wspomnienie nawrócenia św. Pawła. Mniej znanymi świętami są też: 16 kwietnia - przeniesienie głowy, 6 lipca - pierwsze przybycie do Rzymu, 1 września - odzyskanie wzroku.

W ikonografii Paweł jest przedstawiany zwykle jako człowiek drobny, łysy, z długą brodą i wydatnym nosem, chociaż ostatnio częściej przedstawia się go jako silnego, rosłego mężczyznę. W prawej ręce zwykle trzyma księgę, a w lewej miecz. Często przedstawia się go także z trzema źródłami. Czasami jest też przedstawiany ze zwojem.

Św. Paweł jest patronem prasy katolickiej, teologów i duszpasterzy, robotnic, tkaczy, tkaczy dywanów, siodlarzy, powroźników i wikliniarzy; wzywany jest w przypadku skurczów i choroby uszu, w przypadku ukąszenia przez węża, w strachu, w błaganiach o deszcz i o urodzaj.